00000125 |
Previous | 125 of 881 | Next |
|
small (250x250 max)
medium (500x500 max)
Large
Extra Large
large ( > 500x500)
Full Resolution
All (PDF)
|
EOZDZIAŁ I. 89
brzmi tak jak w łacinie i jinnych europejskich językach g przed a, o, u,
np. niemieckie Gabe, gut, Gott, włoskie gabbia, goło, gusto, francuzkie gwgon,
gober, gout itd.
jest zlewkiem w jedno brzmienie głosek gj. Brzmienie to jest wyłącznie
własnością PoMka, Moskila i Dolnołuźyczanina, od których jinni pobratymcy i jinnoplemieńcy właściwego wygłaszania tej głoski nauczyć się mogą.
Jest to fonetyczną osobliwością wyłącznie języka polskiego, że zamiist zgłosek gy, ge pisze i wymawia gi9 ge (gi, giel) Tak samo rzecz się ma co do
zgłosek ky, ke, za które się w polszczyznie pisze i wymiwia &', He (ki, kie)}
jako to: srogi, sroge, yet/a, yelke za srogy, sroge, yelky, yelke itd.
Rh, H h
brzmi jak w łacinie i jinnych europejskich językach, hp. łacińskie honor,
habet, niemieckie haben, hole, Herr. Ta głoska jest w polskim języku przybyszową s cudzoziemskich, z ruskiego lub czeskiego języków, np. handel,
harfa, hałas, hubka. Rusini, Czesi i Górnołużyczanie przemienili starosłowiańskie g w brzmienie głoski K
K h, 3C h (ch), X x
brzmi jak niemieckie ch w Środku wyrazów np. zeche, zeichnen, kochen, maeheru
Niektórzy Serbowie wymiwiają tę głoskę jak h, lub całkiem ją w wymawianiu opuszczają; mówią np. za mufia, muha lub mua
I i, / i, u i' (ji)
głoska ta z wyjątkiem spójnika i (et), który zygmuntowscy pisirze pisali
przez y, i wyrazów cudzoziemskich np. Mandyjd, indygo itd. nigdy nie stoji,
przynajmniej stić nie powinna, na początku wyrazów polskich, starosłowiańskich, moskiewskich itd., albowiem zawsze poprzedza ją głoska j, i starosłowiański głoska ta tak w głagolicy jak w cyrylicy oznaczi zawsze według kś. Dobrowskiego zgłoskę ji; zresztą bez tej jotac}ji wygłaszać się
powinna w abecadle tak, jak w jinnych europejskich językach, np. łacińskie ™, ińcedo, niemieckie ich, Igel, francuzkie image, innocent itd. Podobny
temu przypadek zachodzi też w książkowćj greczyznie co do głoski u psilon,
którą zawsze poprzedzi nidech ostry (spiritus asper) czyli głoska K
JE e, JE e <& * (je)
Głoska ta, powstali przez stopniowanie samogłoski *, zwani u starych Słowian M brzmiała początkowo jak zgłoska ja, albowiem w starym abecadle
słowiańskim, w tak zwanej głagolicy, oznaczino jedną i tą samą głoską
tak rzeczonej jak i zgłoskę, ja, na które to pierwotne wymawianie na-
| Title | Krytyczno-porównáwczá gramatyka je̦zyka polskiego |
| Creator | Malinowski, Franciszek Ksawery |
| Publisher | L. Rzepecki |
| Place of Publication | W Poznaniu |
| Date | 1869 |
| Language | pol |
| Type | Books/Pamphlets |
| Title | 00000125 |
| Type | Books/Pamphlets |
| Transcript | EOZDZIAŁ I. 89 brzmi tak jak w łacinie i jinnych europejskich językach g przed a, o, u, np. niemieckie Gabe, gut, Gott, włoskie gabbia, goło, gusto, francuzkie gwgon, gober, gout itd. jest zlewkiem w jedno brzmienie głosek gj. Brzmienie to jest wyłącznie własnością PoMka, Moskila i Dolnołuźyczanina, od których jinni pobratymcy i jinnoplemieńcy właściwego wygłaszania tej głoski nauczyć się mogą. Jest to fonetyczną osobliwością wyłącznie języka polskiego, że zamiist zgłosek gy, ge pisze i wymawia gi9 ge (gi, giel) Tak samo rzecz się ma co do zgłosek ky, ke, za które się w polszczyznie pisze i wymiwia &', He (ki, kie)} jako to: srogi, sroge, yet/a, yelke za srogy, sroge, yelky, yelke itd. Rh, H h brzmi jak w łacinie i jinnych europejskich językach, hp. łacińskie honor, habet, niemieckie haben, hole, Herr. Ta głoska jest w polskim języku przybyszową s cudzoziemskich, z ruskiego lub czeskiego języków, np. handel, harfa, hałas, hubka. Rusini, Czesi i Górnołużyczanie przemienili starosłowiańskie g w brzmienie głoski K K h, 3C h (ch), X x brzmi jak niemieckie ch w Środku wyrazów np. zeche, zeichnen, kochen, maeheru Niektórzy Serbowie wymiwiają tę głoskę jak h, lub całkiem ją w wymawianiu opuszczają; mówią np. za mufia, muha lub mua I i, / i, u i' (ji) głoska ta z wyjątkiem spójnika i (et), który zygmuntowscy pisirze pisali przez y, i wyrazów cudzoziemskich np. Mandyjd, indygo itd. nigdy nie stoji, przynajmniej stić nie powinna, na początku wyrazów polskich, starosłowiańskich, moskiewskich itd., albowiem zawsze poprzedza ją głoska j, i starosłowiański głoska ta tak w głagolicy jak w cyrylicy oznaczi zawsze według kś. Dobrowskiego zgłoskę ji; zresztą bez tej jotac}ji wygłaszać się powinna w abecadle tak, jak w jinnych europejskich językach, np. łacińskie ™, ińcedo, niemieckie ich, Igel, francuzkie image, innocent itd. Podobny temu przypadek zachodzi też w książkowćj greczyznie co do głoski u psilon, którą zawsze poprzedzi nidech ostry (spiritus asper) czyli głoska K JE e, JE e <& * (je) Głoska ta, powstali przez stopniowanie samogłoski *, zwani u starych Słowian M brzmiała początkowo jak zgłoska ja, albowiem w starym abecadle słowiańskim, w tak zwanej głagolicy, oznaczino jedną i tą samą głoską tak rzeczonej jak i zgłoskę, ja, na które to pierwotne wymawianie na- |
