00000130 |
Previous | 130 of 881 | Next |
|
small (250x250 max)
medium (500x500 max)
Large
Extra Large
large ( > 500x500)
Full Resolution
All (PDF)
|
94 GŁOSOWNIA.
się w abecadle wszechsłowiańskim tylko dli jimion włisnych giermańskich,
np. Wieland, Weimar itd.
głoska grecko-łaciński oznaczająci włiściwie dwie głoski ks, których zbiegu
uniki troskliwie mowa słowiański, a zatym zupełnie dli wyrazów słowiańskich zbyteczni. W polskim języku znajdują się dwa wyrazy beksa, płaksa,
nie słowiańskiego składu, których uniki książkowi polszczyzna.
Y y, Y y, W u
brzmi nieco grubiej niż cienkie * wymiwiane bez ;\ prawie jak niemieckie
w w uben, uber, lub francuzkie u w tu, sur itd. Samogłoski tej, któri nigdy nie stoji na początku wyrazu i zgłoski, nie może poprzedzać głoska
j i nie powinna jej poprzedzać żidni spółgłoska zmiękczoni, lecz tylko
jedynie spółgłoski twarde.
Według kś. Dobrowskiego samogłoska y niczym się nie różni w brzmieniu swojim od czystego i, jakie jest w niemieckim Un, Ust itd. Tak też
zapatrywali się na to pisirze zygmuntowscy, którzy spójnik i (et) mający
brzmieć czysto, to jest bez ;, pisali przez y; gdyż dli nich każde i było
zgłoską ji. Uwiżyć jeszcze nileży, że Serbi nie znają różnicy brzmienia
pomiędzy * i y; dli tego Wuk pisze tak nasze Bić jako i być jednakowo
przez *, jako to: biti itd.
wymiwii się jak francuzkie z w żele, zephyr, zero itd. lub jak niemieckie s
w wyrazach so, Same itd.
z z, z z (i), m sk
wymiwii się zupełnie jak francuzkie j lub g przed e, i, np. w wyrazach
joug, jour, journal, góUe itd.
5 3,^ (i)
jest zlćwkiem głosek ej i brzmieniem wyłącznie słowiańskim, którego dobrego wymawiania nauczyć się może Czech lub jinnoplemieniec z ust Polaka lub Moskala.
8 8, # *, l i.
Postać ta ma oznaczać starosłowiańską odgłoskę, zwaną jorem, piszącą się
na końcu wyrazów po spółgłoskach twardych. Starzy Słowianie pisali ją
też przed końcową spółgłoską po spółgłosce twardej zamiast wsuwnego o,
np. tsbs-hba (wymawiaj U-tba\ gdzie widzim, że jor wymawia się tylko
przed końcową spółgłoską jak o, lecz w środku wyrazów przed zgłoską
i na końcu wyrazów nie jest żadną samogłoską, tylko czystą odgłoską.
| Title | Krytyczno-porównáwczá gramatyka je̦zyka polskiego |
| Creator | Malinowski, Franciszek Ksawery |
| Publisher | L. Rzepecki |
| Place of Publication | W Poznaniu |
| Date | 1869 |
| Language | pol |
| Type | Books/Pamphlets |
| Title | 00000130 |
| Type | Books/Pamphlets |
| Transcript | 94 GŁOSOWNIA. się w abecadle wszechsłowiańskim tylko dli jimion włisnych giermańskich, np. Wieland, Weimar itd. głoska grecko-łaciński oznaczająci włiściwie dwie głoski ks, których zbiegu uniki troskliwie mowa słowiański, a zatym zupełnie dli wyrazów słowiańskich zbyteczni. W polskim języku znajdują się dwa wyrazy beksa, płaksa, nie słowiańskiego składu, których uniki książkowi polszczyzna. Y y, Y y, W u brzmi nieco grubiej niż cienkie * wymiwiane bez ;\ prawie jak niemieckie w w uben, uber, lub francuzkie u w tu, sur itd. Samogłoski tej, któri nigdy nie stoji na początku wyrazu i zgłoski, nie może poprzedzać głoska j i nie powinna jej poprzedzać żidni spółgłoska zmiękczoni, lecz tylko jedynie spółgłoski twarde. Według kś. Dobrowskiego samogłoska y niczym się nie różni w brzmieniu swojim od czystego i, jakie jest w niemieckim Un, Ust itd. Tak też zapatrywali się na to pisirze zygmuntowscy, którzy spójnik i (et) mający brzmieć czysto, to jest bez ;, pisali przez y; gdyż dli nich każde i było zgłoską ji. Uwiżyć jeszcze nileży, że Serbi nie znają różnicy brzmienia pomiędzy * i y; dli tego Wuk pisze tak nasze Bić jako i być jednakowo przez *, jako to: biti itd. wymiwii się jak francuzkie z w żele, zephyr, zero itd. lub jak niemieckie s w wyrazach so, Same itd. z z, z z (i), m sk wymiwii się zupełnie jak francuzkie j lub g przed e, i, np. w wyrazach joug, jour, journal, góUe itd. 5 3,^ (i) jest zlćwkiem głosek ej i brzmieniem wyłącznie słowiańskim, którego dobrego wymawiania nauczyć się może Czech lub jinnoplemieniec z ust Polaka lub Moskala. 8 8, # *, l i. Postać ta ma oznaczać starosłowiańską odgłoskę, zwaną jorem, piszącą się na końcu wyrazów po spółgłoskach twardych. Starzy Słowianie pisali ją też przed końcową spółgłoską po spółgłosce twardej zamiast wsuwnego o, np. tsbs-hba (wymawiaj U-tba\ gdzie widzim, że jor wymawia się tylko przed końcową spółgłoską jak o, lecz w środku wyrazów przed zgłoską i na końcu wyrazów nie jest żadną samogłoską, tylko czystą odgłoską. |
