00000404 |
Previous | 404 of 881 | Next |
|
small (250x250 max)
medium (500x500 max)
Large
Extra Large
large ( > 500x500)
Full Resolution
All (PDF)
|
g 7 q PIISrWOkSKŁADNIA.
(Wargocki). Sedał stworićel i swe ozi - oBe sizlice sMorpł v rozBite ndmoty
(P. Koch).
Uwdga 1. Nauka śp. Sztochla w jego Gramatyce podani jest bardzo ciemni i pogmatwani; już to z niedostatku w naszym abecadle głoski c etymologicznie różniącej się od samogłoski e, już to że pomięsził ze sobą formy, liczby
mnogiej s formami liczby podwójnój, dla tego tćż przyticzając z jego gramatyki
przykłady na liczbę podwójną, wybriłem tylko te, w których rzeczywiście znajdują się formy liczby podwójnój.
Uwdga 2. Biernik i wołicz w liczbie podwójnej niczym się nie różną od
mianownika tćjże liczby.
§ 121.
Miejscownik i dopełniacz liczby podwójnej rzeczowników męzkich,
żeńskich i nijakich.
Te dwa skłonniki mają w liczbie podwójnej jedne i tę sarnę spoiną
końcówkę.
1. Tą końcówką w sanskrycie jest ós, powstałe przez przesuwkę znamie-
mienia miejscownika liczby mnogiój su i przez zestopniowanie w gunę
o samogłoski u, którą już znimy jako znamię miejscownika i jako
końcówkę dopełniicza i celownika liczby pojedynczej w skłinianiu
polskich rzeczowników. * s
Przesuwka głosek końcówki skłonnikowój nie jest dli nis żidną nowością, jeżeli sobie przypomnim, że i grecki końcówka celownika
liczby m ogiej trzeciego skłinianii si powstała przez przesuwkę końcówki is tegoż skłunnika dwu pierwszych skłiniiń.
Ta końcówka ós w sanskryckim skłinianiu spójkowrym łączy się
s temitem kończącym się na spółgłoskę za pośrednictwem spójki a,
po której dli zapobieżenii rozziewowi wsuwi się spółgłoska j, jako
to: manudajos (dwu mężów), aratrdjos (dwu pługów), widhdwdjos (dwu wdów),
i tak samo rajos (dvu rezi), bhijos (dwu bojami). W skłinianiu zaś bez-
spójkowym łączy się ta końcówka bezpośrednio s temitem, którego
ostatnii głoska i lub u przechodzą av j i v. Temita zaś nijakie, kończące się na samogłoskę, przyjmują końcówkę os za pośrednictwem wrsu-
wnego n. Porównij przykłady kawjos (dwu poetów), gatjos (dwu Bodów), va-
rinos (dwu wód), nadjos (dwu rek), dhenwos (dwu dójek), nowos (dwu okrętów),
marutos (dwu yatróv)l dagatos (dvu śyatów), tatunos (dwu podneBen) tazos (dwu
mów) itd.
2. Język litewski, który według gramatyki Ostermejera z r. 1791 nie
mi miejscownika liczby podwójnój tylko dopełniicz, oznaczi takowy
końcówką u długim, i takowym sposobem odróżnii ten skłonnik od
mianownika liczby podwójnój rzeczowników męzkich, którego końcówką, jakośmy to już wyżej widzieli, jest krótkie u. Porównij następujące przykłady: ponu (dvu ponów) ukiu (dwu domów), dongu (dwu neBos),
akiu (deu ozu), akmeniu (dwu karpeni), moteru (dwu koBet) itd. Tę same koń-
| Title | Krytyczno-porównáwczá gramatyka je̦zyka polskiego |
| Creator | Malinowski, Franciszek Ksawery |
| Publisher | L. Rzepecki |
| Place of Publication | W Poznaniu |
| Date | 1869 |
| Language | pol |
| Type | Books/Pamphlets |
| Title | 00000404 |
| Type | Books/Pamphlets |
| Transcript | g 7 q PIISrWOkSKŁADNIA. (Wargocki). Sedał stworićel i swe ozi - oBe sizlice sMorpł v rozBite ndmoty (P. Koch). Uwdga 1. Nauka śp. Sztochla w jego Gramatyce podani jest bardzo ciemni i pogmatwani; już to z niedostatku w naszym abecadle głoski c etymologicznie różniącej się od samogłoski e, już to że pomięsził ze sobą formy, liczby mnogiej s formami liczby podwójnój, dla tego tćż przyticzając z jego gramatyki przykłady na liczbę podwójną, wybriłem tylko te, w których rzeczywiście znajdują się formy liczby podwójnój. Uwdga 2. Biernik i wołicz w liczbie podwójnej niczym się nie różną od mianownika tćjże liczby. § 121. Miejscownik i dopełniacz liczby podwójnej rzeczowników męzkich, żeńskich i nijakich. Te dwa skłonniki mają w liczbie podwójnej jedne i tę sarnę spoiną końcówkę. 1. Tą końcówką w sanskrycie jest ós, powstałe przez przesuwkę znamie- mienia miejscownika liczby mnogiój su i przez zestopniowanie w gunę o samogłoski u, którą już znimy jako znamię miejscownika i jako końcówkę dopełniicza i celownika liczby pojedynczej w skłinianiu polskich rzeczowników. * s Przesuwka głosek końcówki skłonnikowój nie jest dli nis żidną nowością, jeżeli sobie przypomnim, że i grecki końcówka celownika liczby m ogiej trzeciego skłinianii si powstała przez przesuwkę końcówki is tegoż skłunnika dwu pierwszych skłiniiń. Ta końcówka ós w sanskryckim skłinianiu spójkowrym łączy się s temitem kończącym się na spółgłoskę za pośrednictwem spójki a, po której dli zapobieżenii rozziewowi wsuwi się spółgłoska j, jako to: manudajos (dwu mężów), aratrdjos (dwu pługów), widhdwdjos (dwu wdów), i tak samo rajos (dvu rezi), bhijos (dwu bojami). W skłinianiu zaś bez- spójkowym łączy się ta końcówka bezpośrednio s temitem, którego ostatnii głoska i lub u przechodzą av j i v. Temita zaś nijakie, kończące się na samogłoskę, przyjmują końcówkę os za pośrednictwem wrsu- wnego n. Porównij przykłady kawjos (dwu poetów), gatjos (dwu Bodów), va- rinos (dwu wód), nadjos (dwu rek), dhenwos (dwu dójek), nowos (dwu okrętów), marutos (dwu yatróv)l dagatos (dvu śyatów), tatunos (dwu podneBen) tazos (dwu mów) itd. 2. Język litewski, który według gramatyki Ostermejera z r. 1791 nie mi miejscownika liczby podwójnój tylko dopełniicz, oznaczi takowy końcówką u długim, i takowym sposobem odróżnii ten skłonnik od mianownika liczby podwójnój rzeczowników męzkich, którego końcówką, jakośmy to już wyżej widzieli, jest krótkie u. Porównij następujące przykłady: ponu (dvu ponów) ukiu (dwu domów), dongu (dwu neBos), akiu (deu ozu), akmeniu (dwu karpeni), moteru (dwu koBet) itd. Tę same koń- |
