00000435 |
Previous | 435 of 881 | Next |
|
small (250x250 max)
medium (500x500 max)
Large
Extra Large
large ( > 500x500)
Full Resolution
All (PDF)
|
RQZD£1A£ III. 4Qj
B) fF psobie drogiej
j§?yk litewski skłon.ni)ii liczby pojedynczej uribii według normy osoby lój
od tematu taw, w7 której jest ?arazęm celownikiem jak w osobie lej man.
W liczbie mpogiej \Ą sąjiskryt przemienił także język litewski pierwiistkowe t w j i uribii całkiem według pormy osoby lej swoje skłonniki od
tematu ju. Ta^ samo w liczbie podwójnej zajimka zwrotnego uribii język
litewski skłonniki od temitu sow zupełnie tak jak sie uribiąją w osobie
2giej skłonnikj liczby pojedynczej od temitu taw.
a) W jeżyku starosłowiańskim i polskim osoby lój biernik mę, jako i %
po polsku ćę i śę, jni formę biernika żeńskiego według wzorca 2go
sjtłonienii Ulgo, który się również kończy na samogłoskę ę (porównaj
bierniki 3etM, Kasę). Miejscownik i celownik starosłowiański nune
polski m?ie, Są urobione od tematu n*n, tak samo według wzorca Igo
skłonienii Ulgo (poróvynij trumnę). Celownik mi w obudwu językach
odpowiada sanskryckiemu celownikowi me.
Starosłowiański dopełniacz meąe, polski mne jest urobiony według
normy starosłowiańskiego dopełniicza liczby pojedynczej kamenę, rd-
merie itd.
Nirzędnik starosłowiańskiego mnoją, odpowiedni polskiemu mną,
jęst urobiony od temitu man według normy trumnoją, po polsku trumną.
W liczbie mnogiej starosłowiański i polski mianownik my urobił
się od litewskiego teinitu mu i odpowiada starołużyckiemu mianąwnikowi
mu. Starosłowiański ząś biernik ny odpowiadi staropruskiemu terpi-
towi nu. Polski zaś biernik nas, który w starosłowiańskim i polskim
jęst zarazem miejscownikiem i dopełniiczem, odpowiadi dosłownie sanskryckiej formie !WJ starosłowiański zaś i polski celownik ndm odpowiadi sanskryckryckiój formie nau, któri widocznie jest za nam. Jednakże prof. Mikłosicz uwiżi spółgłoskę m za końcówkę skłonnikową,
tak jak w starosłowiańskim i polskim nirzędniku mimy końcówkę m%9
np. ńarpi.
W liczbie podwrójnej je it starosłowiański mianownik według prof.
Mikłosicza ye, po polsku va, którą on uwiżi za mianownik osoby
2ej; lecz kś. Dobrowski uwiżi, tak w formie ye, jak i va} mianownik
i biernik osoby lej, tylko ye uznaje za formę żeńską, va zaś za formę męzką, co mi się zdaje zgodne s priwda, gdyż jedyni forma mianownika osoby 2ej va supraślśkiego pomnika może być łatwo pomyłką
pisarza.
Miejscownik i dopełniicz naju jest urobiony od temitu na s wsu-
wną spółgłoską j. Nirzędnik zaś i celownik nama podobnie od temitu na. Zresztą liczba podwójni, tak w tój, jak i w 2ej osobie,
nie używi się już w dzisiejszej polszczyznie, tylko lud nasz w spijaniu słów używi końcówki va, przypominającej sanskrycki mianownik
liczby mnogiej wjam lój osoby.
b) 2gi osoba, co do końcówek skłonnikowych, we wszystkich liczbach
zgidzi się zupełnie z osobą lszą, tylko w liczbie pojedyńczój skłonniki względne, jako to: miejscownik, celownik, dopełniicz uribii od
temitu teb, nirzędnik zaś od temitu iob, które to b, zdaje się, powstało
przez wymianę litewskiego v na b; porównij litewski temit taw. Polski
26*
| Title | Krytyczno-porównáwczá gramatyka je̦zyka polskiego |
| Creator | Malinowski, Franciszek Ksawery |
| Publisher | L. Rzepecki |
| Place of Publication | W Poznaniu |
| Date | 1869 |
| Language | pol |
| Type | Books/Pamphlets |
| Title | 00000435 |
| Type | Books/Pamphlets |
| Transcript | RQZD£1A£ III. 4Qj B) fF psobie drogiej j§?yk litewski skłon.ni)ii liczby pojedynczej uribii według normy osoby lój od tematu taw, w7 której jest ?arazęm celownikiem jak w osobie lej man. W liczbie mpogiej \Ą sąjiskryt przemienił także język litewski pierwiistkowe t w j i uribii całkiem według pormy osoby lej swoje skłonniki od tematu ju. Ta^ samo w liczbie podwójnej zajimka zwrotnego uribii język litewski skłonniki od temitu sow zupełnie tak jak sie uribiąją w osobie 2giej skłonnikj liczby pojedynczej od temitu taw. a) W jeżyku starosłowiańskim i polskim osoby lój biernik mę, jako i % po polsku ćę i śę, jni formę biernika żeńskiego według wzorca 2go sjtłonienii Ulgo, który się również kończy na samogłoskę ę (porównaj bierniki 3etM, Kasę). Miejscownik i celownik starosłowiański nune polski m?ie, Są urobione od tematu n*n, tak samo według wzorca Igo skłonienii Ulgo (poróvynij trumnę). Celownik mi w obudwu językach odpowiada sanskryckiemu celownikowi me. Starosłowiański dopełniacz meąe, polski mne jest urobiony według normy starosłowiańskiego dopełniicza liczby pojedynczej kamenę, rd- merie itd. Nirzędnik starosłowiańskiego mnoją, odpowiedni polskiemu mną, jęst urobiony od temitu man według normy trumnoją, po polsku trumną. W liczbie mnogiej starosłowiański i polski mianownik my urobił się od litewskiego teinitu mu i odpowiada starołużyckiemu mianąwnikowi mu. Starosłowiański ząś biernik ny odpowiadi staropruskiemu terpi- towi nu. Polski zaś biernik nas, który w starosłowiańskim i polskim jęst zarazem miejscownikiem i dopełniiczem, odpowiadi dosłownie sanskryckiej formie !WJ starosłowiański zaś i polski celownik ndm odpowiadi sanskryckryckiój formie nau, któri widocznie jest za nam. Jednakże prof. Mikłosicz uwiżi spółgłoskę m za końcówkę skłonnikową, tak jak w starosłowiańskim i polskim nirzędniku mimy końcówkę m%9 np. ńarpi. W liczbie podwrójnej je it starosłowiański mianownik według prof. Mikłosicza ye, po polsku va, którą on uwiżi za mianownik osoby 2ej; lecz kś. Dobrowski uwiżi, tak w formie ye, jak i va} mianownik i biernik osoby lej, tylko ye uznaje za formę żeńską, va zaś za formę męzką, co mi się zdaje zgodne s priwda, gdyż jedyni forma mianownika osoby 2ej va supraślśkiego pomnika może być łatwo pomyłką pisarza. Miejscownik i dopełniicz naju jest urobiony od temitu na s wsu- wną spółgłoską j. Nirzędnik zaś i celownik nama podobnie od temitu na. Zresztą liczba podwójni, tak w tój, jak i w 2ej osobie, nie używi się już w dzisiejszej polszczyznie, tylko lud nasz w spijaniu słów używi końcówki va, przypominającej sanskrycki mianownik liczby mnogiej wjam lój osoby. b) 2gi osoba, co do końcówek skłonnikowych, we wszystkich liczbach zgidzi się zupełnie z osobą lszą, tylko w liczbie pojedyńczój skłonniki względne, jako to: miejscownik, celownik, dopełniicz uribii od temitu teb, nirzędnik zaś od temitu iob, które to b, zdaje się, powstało przez wymianę litewskiego v na b; porównij litewski temit taw. Polski 26* |
