00000837 |
Previous | 837 of 881 | Next |
|
small (250x250 max)
medium (500x500 max)
Large
Extra Large
large ( > 500x500)
Full Resolution
All (PDF)
|
— 23 -^
ze ysistkifi Pisari Zigmuntoyskifi, jakim był zaprezeni tłumaz Pisma śy., kś. Vujek.
Poipinąysi juz, ze v syojej Bibliji z r. 1599. pisę stale droga (wia), jakóz, co może
być yelkopolskim proyincijalizmem, którómu hołduje tez Jin Kofianoyski i kś. Bir-
kovski, to yselako uyzględipć nilezi, se kś. Vujek pofiyli głos o v zgłosce koqco-
yej zakrytej spółgłoskami nosoyómi i jinnemi płynnómi, jako tóz słabemi, tak
y svojskifi, jako tez y cudogemskifi, np. dóm, a navet nekedy on, doktór itd., stądby
vnośić nileżało, ze prayidła Deputaciji odnośićby treba clo yyrazóy cudogemskifi
na or jedyne do yęcej, niz dvuzgłoskovyfi, np. administrator, prokurator itd., a nó
do dvuzgłoskovyfi, np. doktór, rektor, z yyjątkem honor, pri którógo yyiniyanu ficemy pokazać nasemu słufiazoyi, ze znimy fonetikę łacińską. Lez, co ipi śę zdaje
nijviznejsą rezą, ze kś. Vujek bezvyjątkovo pofiyli o y zakonzeipi om celovipka
lizby mn., jako to: ludom, boranom, stronom itd. Za kimże tedy pójdemy? Za
Deputaciją, mającą jedyne salonoyć yymiyanó polszizny za normalne, zi za povigą
uzonego Yelkopolaipna? Co do mne, uyizim za rez peynejsą, opreć śę na povide
ostatnógo, zyłisza ze jak Yelkopolska jest kolebką nasego narodu, tak tóz yelko-
polski fonetika oziszoni s proyincijalizmóy poyinna być normą rodimógo i zistego
yymiyani polszizny dli całego nirodu.
Str. 175. § 47. do nr. 2.
Szczegółowe prawidła na pochylanie samogłosek e-jaf i e.
V trybafi bezokoliznyfi pofiyli śę e-jaf pred ć ku o, np. śedść, mdleć; e zaś
v trybafi bezokoliznyfi na c, d jest śćiśnonó, jako to: ćic, pic, śle, strid; e zaś
v trybafi bezokoliznyfi na sć jest yedług kś. Svejkoyskógo jasne, jako to: ^eść,
pleść, yeść itd. Lez e v trybafi bezokoliznyfi pred gć, yedług poysefinejsógo yymiyani jest śćiśnonó, np. ye$€ od yozą, a yeść z e jasnym od yodę.
Str. 176. do lit. b. E poystałó s kontrakciji ne pofiyli śę yprayde ku i, lez
dli tego jesze n& jest jasnym, ale pofiyli śę ku o, jako to: mi, twi, svi, dobri
skontrahovanó s pełnyfi form moje, twoje, swoje, dobroje (obaz cloditek clo § 29.)
Nadto jest ó ćemnó, jiló razy y sklinaipi priipotipkóy i zajimkóy pojimkovyfi precl
zakonzenem ego, emu, odnośne clo form starosłoyanskifi, yyrucają śę samogłoski ze
spółgłoską j, jako to: za dobrojego lub dobr-jego, dobrujemu lub dóbr jemu pisę
kś. Yujek clobrigo, dobrimu itd.
Nakonec jiló razy i lub y pred zakonzenem mi lub my v skutek stopnoyaiii
prefiodi v e, takoyó e jest ćemne, np. temi, dobrimi, pąknimi, którimi, jakimi itd.,
rofiimy, zir^imy, móyimy za rofiimy itd. Lez gde e, a ne i jest spójką, tam e pred
my pozostaje jasno, jako to: bądemy, plećemy, żujemy itd.
Do Uvigi § 47. str. 176. dodaj: Nadto pfervotnA forma znaipeni trybu roz-
kazującógo, jak nim yadomo z Gramatiki Starosłoyanskego Języka, nó jest ;, lez
zgłoska ji, która po utraće syojej koncoyej samogłoski i, poyinna pofiylać v tryBe
rozkazującim popredającó e.
| Title | Krytyczno-porównáwczá gramatyka je̦zyka polskiego |
| Creator | Malinowski, Franciszek Ksawery |
| Publisher | L. Rzepecki |
| Place of Publication | W Poznaniu |
| Date | 1869 |
| Language | pol |
| Type | Books/Pamphlets |
| Title | 00000837 |
| Type | Books/Pamphlets |
| Transcript | — 23 -^ ze ysistkifi Pisari Zigmuntoyskifi, jakim był zaprezeni tłumaz Pisma śy., kś. Vujek. Poipinąysi juz, ze v syojej Bibliji z r. 1599. pisę stale droga (wia), jakóz, co może być yelkopolskim proyincijalizmem, którómu hołduje tez Jin Kofianoyski i kś. Bir- kovski, to yselako uyzględipć nilezi, se kś. Vujek pofiyli głos o v zgłosce koqco- yej zakrytej spółgłoskami nosoyómi i jinnemi płynnómi, jako tóz słabemi, tak y svojskifi, jako tez y cudogemskifi, np. dóm, a navet nekedy on, doktór itd., stądby vnośić nileżało, ze prayidła Deputaciji odnośićby treba clo yyrazóy cudogemskifi na or jedyne do yęcej, niz dvuzgłoskovyfi, np. administrator, prokurator itd., a nó do dvuzgłoskovyfi, np. doktór, rektor, z yyjątkem honor, pri którógo yyiniyanu ficemy pokazać nasemu słufiazoyi, ze znimy fonetikę łacińską. Lez, co ipi śę zdaje nijviznejsą rezą, ze kś. Vujek bezvyjątkovo pofiyli o y zakonzeipi om celovipka lizby mn., jako to: ludom, boranom, stronom itd. Za kimże tedy pójdemy? Za Deputaciją, mającą jedyne salonoyć yymiyanó polszizny za normalne, zi za povigą uzonego Yelkopolaipna? Co do mne, uyizim za rez peynejsą, opreć śę na povide ostatnógo, zyłisza ze jak Yelkopolska jest kolebką nasego narodu, tak tóz yelko- polski fonetika oziszoni s proyincijalizmóy poyinna być normą rodimógo i zistego yymiyani polszizny dli całego nirodu. Str. 175. § 47. do nr. 2. Szczegółowe prawidła na pochylanie samogłosek e-jaf i e. V trybafi bezokoliznyfi pofiyli śę e-jaf pred ć ku o, np. śedść, mdleć; e zaś v trybafi bezokoliznyfi na c, d jest śćiśnonó, jako to: ćic, pic, śle, strid; e zaś v trybafi bezokoliznyfi na sć jest yedług kś. Svejkoyskógo jasne, jako to: ^eść, pleść, yeść itd. Lez e v trybafi bezokoliznyfi pred gć, yedług poysefinejsógo yymiyani jest śćiśnonó, np. ye$€ od yozą, a yeść z e jasnym od yodę. Str. 176. do lit. b. E poystałó s kontrakciji ne pofiyli śę yprayde ku i, lez dli tego jesze n& jest jasnym, ale pofiyli śę ku o, jako to: mi, twi, svi, dobri skontrahovanó s pełnyfi form moje, twoje, swoje, dobroje (obaz cloditek clo § 29.) Nadto jest ó ćemnó, jiló razy y sklinaipi priipotipkóy i zajimkóy pojimkovyfi precl zakonzenem ego, emu, odnośne clo form starosłoyanskifi, yyrucają śę samogłoski ze spółgłoską j, jako to: za dobrojego lub dobr-jego, dobrujemu lub dóbr jemu pisę kś. Yujek clobrigo, dobrimu itd. Nakonec jiló razy i lub y pred zakonzenem mi lub my v skutek stopnoyaiii prefiodi v e, takoyó e jest ćemne, np. temi, dobrimi, pąknimi, którimi, jakimi itd., rofiimy, zir^imy, móyimy za rofiimy itd. Lez gde e, a ne i jest spójką, tam e pred my pozostaje jasno, jako to: bądemy, plećemy, żujemy itd. Do Uvigi § 47. str. 176. dodaj: Nadto pfervotnA forma znaipeni trybu roz- kazującógo, jak nim yadomo z Gramatiki Starosłoyanskego Języka, nó jest ;, lez zgłoska ji, która po utraće syojej koncoyej samogłoski i, poyinna pofiylać v tryBe rozkazującim popredającó e. |
