00000862 |
Previous | 862 of 881 | Next |
|
small (250x250 max)
medium (500x500 max)
Large
Extra Large
large ( > 500x500)
Full Resolution
All (PDF)
|
48
Do str. 515. § 178.
Porównanie końcówek i zakończeń osobowych sanskryckich, starosłowiańskich
i polskich, oraz o spójkach.
Ve formafi I. osoby yem yemy jest ś ćemnó, ye formafi zaś yes, ye, yeće jest
e śćiśnonó, ve foripe nakoncc yedą jest e jasne. To samo zafiodi na str. 516.; ve
formafi jim jimy jest i ćemnó, ye formafi zaś jis, je, jeće, jho, jita jest i śćiśnonó,
ve foripe zaś jedą e jasno. Za analogiją tyfi dvu słóv bezspójkovyfi posły jesze
dva słova bezspójkovó śmśm, urpem, i v liz6e mn. śmśmy, umemy z e ćemnym;
śmes, śme, śmeće; umem, uyiemy, umes, ume, umeće z e śćiśiionym, lez śmeją, umeją
z e jasnym. Prizina, dli którój, tak e, jak i e ye formafi 1. osoby lizby poj. i mn.
nó pofiyli śę ku i, lez ku o, jest yedług yyipku mojifi badin ta okolizność, ze
v języku nasim może vprivde pred spółgłoską m stać i, y, e, e jasno, lez nigdy
e lub e śćiśnonó, np. yelkim, dobrym, panem, błotem. Gdy zaś zyązim lizbę mn.
yemy, jimy, umemy, śmśmy, odnośne do stopnovani, priznać muśim, ze tu l i e
śćiśnonó byłoby za lekko, by zróvnovizić ćęzir ćęzkej koncóyki my. Tu tylko ćęz-
kość koncóyki my zróynovizić może ćemne i lub ś, i dli tego móyim jemy, yemy,
lló jimy, yemy. Dot analogiji zaś jimy, yemy, umemy, śtpśmy stosuje śę yymiyanó
lizby poj. jim, yem, umem, śmśm. •'Łęski język co do tyfi ztyrefi słóy pbsedł vłi-
śćivą soBe drogą, preipenając e v długo i, za analogiją śmifi, hrifi. £eśi boyem7
móyą wim, wis, wi, wime, wite, lez yedi, i yedług tej analogiji móyą jim, jis, ji, jime,
jite, lez jedi. Tak samo smim smime, umim umime itd. Słovo tedy jim, nase jim
rózip śę od celovipka lizby mn. zajimka jim, % krótkim.
Do str. 517. V greckim języku jest obok spójki a, np. y Aoriśće hv<p-a~/uev,
hvę-a~rz, panująci spójka o, e, np. wjtz-o-uer, wjtT-e-re, gde yidim, ze jedna
i ta sama forma zasu tcCj, nejsógo uzivi juz spójki o, juz e, zupełne jak v starosłoyanskim i polskim, nj prtetę pietą za plet-o-m plet-o-nt, tylko ze v starosłoyanskim n6 mas i nó może jyć; zistógo e, jako jistneje v grezizne, każde boyem e
musi być v starosłoyanskim jotovanó, i dli tego ipękzi popredającą spółgłoskę
tvardą, np. moz-e-fe za mog-je-fe. To starosłoyanskó je presło yerne do spijani
słóv polskifi, i dli tego od, temitu piet mimy formę plećes, zaipist plet-je-s itd.
Str. 517. do końca ustępu 1. Spójka i pojayi śę jus v sanskriće obok panującej spójki a, np. ds-a-m ds-i-s ds-i-t (byłem byłeś był); y gockim podobne, np.
masj-a-m uźdrdydmy, nasj-i-s uzdrdyds, nasj-i-t uzdrdyd; v łaćine zaś jest spójka
i panującą, np. leg-i-s leg-i-t (zitds zitd), któri pred n prefiodi v u, np. leg-u-nt
zitają.
| Title | Krytyczno-porównáwczá gramatyka je̦zyka polskiego |
| Creator | Malinowski, Franciszek Ksawery |
| Publisher | L. Rzepecki |
| Place of Publication | W Poznaniu |
| Date | 1869 |
| Language | pol |
| Type | Books/Pamphlets |
| Title | 00000862 |
| Type | Books/Pamphlets |
| Transcript |
48
Do str. 515. § 178.
Porównanie końcówek i zakończeń osobowych sanskryckich, starosłowiańskich
i polskich, oraz o spójkach.
Ve formafi I. osoby yem yemy jest ś ćemnó, ye formafi zaś yes, ye, yeće jest
e śćiśnonó, ve foripe nakoncc yedą jest e jasne. To samo zafiodi na str. 516.; ve
formafi jim jimy jest i ćemnó, ye formafi zaś jis, je, jeće, jho, jita jest i śćiśnonó,
ve foripe zaś jedą e jasno. Za analogiją tyfi dvu słóv bezspójkovyfi posły jesze
dva słova bezspójkovó śmśm, urpem, i v liz6e mn. śmśmy, umemy z e ćemnym;
śmes, śme, śmeće; umem, uyiemy, umes, ume, umeće z e śćiśiionym, lez śmeją, umeją
z e jasnym. Prizina, dli którój, tak e, jak i e ye formafi 1. osoby lizby poj. i mn.
nó pofiyli śę ku i, lez ku o, jest yedług yyipku mojifi badin ta okolizność, ze
v języku nasim może vprivde pred spółgłoską m stać i, y, e, e jasno, lez nigdy
e lub e śćiśnonó, np. yelkim, dobrym, panem, błotem. Gdy zaś zyązim lizbę mn.
yemy, jimy, umemy, śmśmy, odnośne do stopnovani, priznać muśim, ze tu l i e
śćiśnonó byłoby za lekko, by zróvnovizić ćęzir ćęzkej koncóyki my. Tu tylko ćęz-
kość koncóyki my zróynovizić może ćemne i lub ś, i dli tego móyim jemy, yemy,
lló jimy, yemy. Dot analogiji zaś jimy, yemy, umemy, śtpśmy stosuje śę yymiyanó
lizby poj. jim, yem, umem, śmśm. •'Łęski język co do tyfi ztyrefi słóy pbsedł vłi-
śćivą soBe drogą, preipenając e v długo i, za analogiją śmifi, hrifi. £eśi boyem7
móyą wim, wis, wi, wime, wite, lez yedi, i yedług tej analogiji móyą jim, jis, ji, jime,
jite, lez jedi. Tak samo smim smime, umim umime itd. Słovo tedy jim, nase jim
rózip śę od celovipka lizby mn. zajimka jim, % krótkim.
Do str. 517. V greckim języku jest obok spójki a, np. y Aoriśće hv |
