Page 37-38 |
Previous | 19 of 694 | Next |
|
small (250x250 max)
medium (500x500 max)
Large
Extra Large
large ( > 500x500)
Full Resolution
All (PDF)
|
Loading content ...
m
DE PRESBYTERIS DOCTOHIBUS.
88
lassis acceperint Judaei. IUis enìm sui erant 'ispoypaij.- A communi presbyterorum Consilio sua omuia a primo
[xaTstg viri sacrorum peritissimi atque doclìssimi, ul proìnde sacerdoles fuisse verisimillìmum sit. Nec taraen proplerea sacerdotes omnes 'lspoypaiJ.p.aTsig erant, quin paucorum polìus fuisse videtur hsec di¬ gnìlas, cum lamen lertia populi yEgyptiì pars sacer¬ dolalis fuerit. Idem de Atheniensiura eliam gentium- que aliarum 'upoypap.p^aTsvat ei'izpop.-^Yip.oct slaluen¬ dura, ni sine exemplo fuisse necesse sit, si hsec duo munera, tam ìnler se diversa, censtiissent tamen sibi invicem fuisse conjungenda. Erant tamén admodum pauca, si qua sint omnino, quse a Chrislianis inducta sunt siue exemplo.
§ 6. — Cum ìlaque probavimus, ncque ex iìisiituto, neque etiam de facto, presbyteros onmes fuìsse
usque episcopatus exordio, gesta esse commemorat, tu in rebus singulis neminem, ad quem qtndem ea res allinerel, a Consilio suo excluserit, omnesque eliam, cum res omnium interesset, admiserìl. Id qui¬ dem exigebat apostolica illa de donis regula ( cujus modo meminimus) ut quo dono quisque fuisset prse¬ ditus, ejus exercilio unice incUraberet, nec se alìis immisceret ad donum suum nìhìl aliinenlìbus. Se¬ quitur etiam idem esse donum quo audienles atque iliud quo fideles esseut docendì, quia iu audien¬ tium doclore conslìtuendo presbyteros doctores con¬ suluit.
§ 8.—Erant equidem alii audienles ìn poenìtenlium censu, qui ubi Scripiuras alque ^i^atryalia-^ audilssent,
docendi dono praìditos ; piane sequitur, qui dono ilio B ^ synaxìbus erant excludendi. Et quidem illi Cypriano
caruisseni,ila non fuisse addoceuduin obslrictos, ut potius ab eo docendi munere teraperare debuerint. Id enim hortatur Apostolus, ut, quo dono quispiam fuisset instructus, ei unice incumberel, Rora., xn, 6, 7,8, elc. : « Sapere quemqnam ad sobrietatem, et unicuique sìcut Deus dìvisit mensuram fìdei, v. 5; certo quodam Consilio ila distribuisse Deum, ut nemo dona omnia ipse habeat, alter aulem ut allerius de¬ fectus suppleat, sinlque ita sibi invìcem oranes mutuo necessarii, ut nonsilscHiSMA in corpore (ICor., xii, 18, 24, 25). » Sì itaque omnes quì dono quopiam caruissent, illud ne quidem exercere debuerint, sequitur ìllos quìbus negatum esset docendì donum, ne ducere quidem oportuisse. Agnoscimus interim
nosiro cosevi, si Gregoriì Thaumaiurgi epistolae ca- nonicse credendum sit. Sed horum nullum in Eccle¬ sia africana extat, quod quidein sciam, ea prseseriim selate, vesligium. Nec alios doctores babebant quam fìdeles. Etani enim omnium fìdelium communes illa^, quibus hi ìntererant, auditiones. INeque vero ex usu Ecclesiaì africanse alii audienles erant quam caie¬ chumeni. Jam supra vidiraus quì caiechumeni essent clero romano, Ep. ni, eosdem audienles esse Cypriano, Ep. xm. Constalque etìam e Tertulliano, quo nemo melior est Cypriani ìnterpres. Apud illum audienles ìnlìnclis opponunlur, quo sensu lingui apud eumdem idem valet quod baplizari (De PwniL, e. 6, 7). Eosdem auditores appellai, quoruin et lyrocinìa me-
ex Apostoli mente, si quì sinl ulroque dono prsediii C moral, ne quis dubitet alìos esse quam catechume-
eiTtpodTaaiag ei h^adyvliag, illos esse merito, du- nos.
plici ìlio, quem dìcìl, honore dignos. Neque hsec a nobis eo annuo disputata sunt ut ignaviai patrocitie- mur, si qtiis non sii aliis Ecclesìie necessariis mune¬ ribus obstricius. Nec ìd voluisse Apostolum exìsii¬ mamus, aut Ecclesiam primaevam Poiius gaudeudum existimarem aUjue gratulandum, si qua Ecclesia lales haberet presbyteros quì omnes huic docendì muneri ita salisfacere possent, Ut nec illud ìpsum iudecore exequereniur, nec alia neglìgerent. Quod tamen schismatis praelexlum faciant adversarii, siqui dono hoc desliluii ìn sacros ordines admiiiantur, aliisve Ecclesia3 curis pariter necessariis dìstineaiUur, quo minus huic possint curae unice invigilare ; quod elìam
§ 9. — Et quidem ipsum hoc audienlium nomen frequenlissimum fuìsse videtur. Nec tamen desunt, ea quoque aelale, exempla quìbus iidem caiechumeni audiunt, et quidem apud laiinos eliam scriptores. Jam diximus hoc catechnmenorum nomine usum esse cleruiiì romanunic Usus eliam est et ipse Cyprianus Tesiira. lib. ni. cap. 98; et Tertullianus, de Coron. Mil. e. 2; et Praeser. e. 41. Quod quarlo tandem S. Auguslini saeculo et deinceps solum oblìnuìt. Quod Vero ad nomcjn audientium atlìnet, e sacro codice omnìno duclum puto, ex illis nimirum Iocis quibus fìdes ipsa toties «xovì dicitur, quam audilura reddi- deruui antiqui etiarn inlerpreies. Ita, fides ex audilu.
reliqua negliganl, preces pubiicas quotidianas,,visi-D auditus autem per verhura, Rora., x, 17; Auditus
lationem fideliura, inslilulìonera calechuraenorum, sacramentorum celebralionem, morìbundorum vìa- tica, quod unius hujus muneris praetextu, ne lerapus quidera sibì vacuura relinquant reliquis muneribus expediendis: ea sane ita non sunt apostolica, ila non primseva) christianiiatì conformia, ut ne probanda sint quidem.
§ 7. — Videmus porro ìn boc audientium doctore probando non alìos a Cypriano presbyleros quam do¬ ctores esse consulios. Idenuiue ab eo ìn aliis quoque causis observatum esse est sane admodum verisimile, nt qua in re quisque emìnuisset, ìn ea illum duxerit esse consulendum. Proinde ita ìntelligendus est cum
fìdeì. Gal., in, 2, 5; Verbum auditus Dei, ì Thess., 11,15. Ex veteri aulem Instrumento deduxìt Apo¬ slolus, Isa., Lin, 1 : Quis credidit auditui nostro? Ita enim locura illura legerunt Teriullìani quoque Cy- prìanique ìnterpretes. Ad illum autem Isaiah locuni nos disertissìmis verbis relulit Apostolus, Rom., x, 16. Nihil huc faciunt vulgarìa genlìliura aypokp^aTa, quse ludicra plerumque essent. Faciunt tamen for¬ tasse philosophorum illa quse non aliis crederentur quam inìliandìs, ad formam mysteriorum.
§ 10.—Illam certe mysieriorum formam reprsesen- labat tota catechumenorum erudìendorum ratio. Vi¬ vendi novam formam suscìpiebant initiandi ( Meurs.,
Object Description
| Title | Patrologiae cursus completus. Series prima. Tomus V. |
| Creator | Migne, J.-P. (Jacques-Paul), 1800-1875. |
| Contributors | Hamman, A.-G. (Adalbert-G.), 1910- |
| Date | 1844 |
| Call Number | BR60.M4 |
| Language | Latin |
| Type | Books/Pamphlets |
| Related Resource Identifier | http://yufind.library.yale.edu/yufind/Record/524253 |
Description
| Title | Page 37-38 |
| Type | Books/Pamphlets |
| Transcript | m DE PRESBYTERIS DOCTOHIBUS. 88 lassis acceperint Judaei. IUis enìm sui erant 'ispoypaij.- A communi presbyterorum Consilio sua omuia a primo [xaTstg viri sacrorum peritissimi atque doclìssimi, ul proìnde sacerdoles fuisse verisimillìmum sit. Nec taraen proplerea sacerdotes omnes 'lspoypaiJ.p.aTsig erant, quin paucorum polìus fuisse videtur hsec di¬ gnìlas, cum lamen lertia populi yEgyptiì pars sacer¬ dolalis fuerit. Idem de Atheniensiura eliam gentium- que aliarum 'upoypap.p^aTsvat ei'izpop.-^Yip.oct slaluen¬ dura, ni sine exemplo fuisse necesse sit, si hsec duo munera, tam ìnler se diversa, censtiissent tamen sibi invicem fuisse conjungenda. Erant tamén admodum pauca, si qua sint omnino, quse a Chrislianis inducta sunt siue exemplo. § 6. — Cum ìlaque probavimus, ncque ex iìisiituto, neque etiam de facto, presbyteros onmes fuìsse usque episcopatus exordio, gesta esse commemorat, tu in rebus singulis neminem, ad quem qtndem ea res allinerel, a Consilio suo excluserit, omnesque eliam, cum res omnium interesset, admiserìl. Id qui¬ dem exigebat apostolica illa de donis regula ( cujus modo meminimus) ut quo dono quisque fuisset prse¬ ditus, ejus exercilio unice incUraberet, nec se alìis immisceret ad donum suum nìhìl aliinenlìbus. Se¬ quitur etiam idem esse donum quo audienles atque iliud quo fideles esseut docendì, quia iu audien¬ tium doclore conslìtuendo presbyteros doctores con¬ suluit. § 8.—Erant equidem alii audienles ìn poenìtenlium censu, qui ubi Scripiuras alque ^i^atryalia-^ audilssent, docendi dono praìditos ; piane sequitur, qui dono ilio B ^ synaxìbus erant excludendi. Et quidem illi Cypriano caruisseni,ila non fuisse addoceuduin obslrictos, ut potius ab eo docendi munere teraperare debuerint. Id enim hortatur Apostolus, ut, quo dono quispiam fuisset instructus, ei unice incumberel, Rora., xn, 6, 7,8, elc. : « Sapere quemqnam ad sobrietatem, et unicuique sìcut Deus dìvisit mensuram fìdei, v. 5; certo quodam Consilio ila distribuisse Deum, ut nemo dona omnia ipse habeat, alter aulem ut allerius de¬ fectus suppleat, sinlque ita sibi invìcem oranes mutuo necessarii, ut nonsilscHiSMA in corpore (ICor., xii, 18, 24, 25). » Sì itaque omnes quì dono quopiam caruissent, illud ne quidem exercere debuerint, sequitur ìllos quìbus negatum esset docendì donum, ne ducere quidem oportuisse. Agnoscimus interim nosiro cosevi, si Gregoriì Thaumaiurgi epistolae ca- nonicse credendum sit. Sed horum nullum in Eccle¬ sia africana extat, quod quidein sciam, ea prseseriim selate, vesligium. Nec alios doctores babebant quam fìdeles. Etani enim omnium fìdelium communes illa^, quibus hi ìntererant, auditiones. INeque vero ex usu Ecclesiaì africanse alii audienles erant quam caie¬ chumeni. Jam supra vidiraus quì caiechumeni essent clero romano, Ep. ni, eosdem audienles esse Cypriano, Ep. xm. Constalque etìam e Tertulliano, quo nemo melior est Cypriani ìnterpres. Apud illum audienles ìnlìnclis opponunlur, quo sensu lingui apud eumdem idem valet quod baplizari (De PwniL, e. 6, 7). Eosdem auditores appellai, quoruin et lyrocinìa me- ex Apostoli mente, si quì sinl ulroque dono prsediii C moral, ne quis dubitet alìos esse quam catechume- eiTtpodTaaiag ei h^adyvliag, illos esse merito, du- nos. plici ìlio, quem dìcìl, honore dignos. Neque hsec a nobis eo annuo disputata sunt ut ignaviai patrocitie- mur, si qtiis non sii aliis Ecclesìie necessariis mune¬ ribus obstricius. Nec ìd voluisse Apostolum exìsii¬ mamus, aut Ecclesiam primaevam Poiius gaudeudum existimarem aUjue gratulandum, si qua Ecclesia lales haberet presbyteros quì omnes huic docendì muneri ita salisfacere possent, Ut nec illud ìpsum iudecore exequereniur, nec alia neglìgerent. Quod tamen schismatis praelexlum faciant adversarii, siqui dono hoc desliluii ìn sacros ordines admiiiantur, aliisve Ecclesia3 curis pariter necessariis dìstineaiUur, quo minus huic possint curae unice invigilare ; quod elìam § 9. — Et quidem ipsum hoc audienlium nomen frequenlissimum fuìsse videtur. Nec tamen desunt, ea quoque aelale, exempla quìbus iidem caiechumeni audiunt, et quidem apud laiinos eliam scriptores. Jam diximus hoc catechnmenorum nomine usum esse cleruiiì romanunic Usus eliam est et ipse Cyprianus Tesiira. lib. ni. cap. 98; et Tertullianus, de Coron. Mil. e. 2; et Praeser. e. 41. Quod quarlo tandem S. Auguslini saeculo et deinceps solum oblìnuìt. Quod Vero ad nomcjn audientium atlìnet, e sacro codice omnìno duclum puto, ex illis nimirum Iocis quibus fìdes ipsa toties «xovì dicitur, quam audilura reddi- deruui antiqui etiarn inlerpreies. Ita, fides ex audilu. reliqua negliganl, preces pubiicas quotidianas,,visi-D auditus autem per verhura, Rora., x, 17; Auditus lationem fideliura, inslilulìonera calechuraenorum, sacramentorum celebralionem, morìbundorum vìa- tica, quod unius hujus muneris praetextu, ne lerapus quidera sibì vacuura relinquant reliquis muneribus expediendis: ea sane ita non sunt apostolica, ila non primseva) christianiiatì conformia, ut ne probanda sint quidem. § 7. — Videmus porro ìn boc audientium doctore probando non alìos a Cypriano presbyleros quam do¬ ctores esse consulios. Idenuiue ab eo ìn aliis quoque causis observatum esse est sane admodum verisimile, nt qua in re quisque emìnuisset, ìn ea illum duxerit esse consulendum. Proinde ita ìntelligendus est cum fìdeì. Gal., in, 2, 5; Verbum auditus Dei, ì Thess., 11,15. Ex veteri aulem Instrumento deduxìt Apo¬ slolus, Isa., Lin, 1 : Quis credidit auditui nostro? Ita enim locura illura legerunt Teriullìani quoque Cy- prìanique ìnterpretes. Ad illum autem Isaiah locuni nos disertissìmis verbis relulit Apostolus, Rom., x, 16. Nihil huc faciunt vulgarìa genlìliura aypokp^aTa, quse ludicra plerumque essent. Faciunt tamen for¬ tasse philosophorum illa quse non aliis crederentur quam inìliandìs, ad formam mysteriorum. § 10.—Illam certe mysieriorum formam reprsesen- labat tota catechumenorum erudìendorum ratio. Vi¬ vendi novam formam suscìpiebant initiandi ( Meurs., |
