Page 87-88 |
Previous | 44 of 602 | Next |
|
small (250x250 max)
medium (500x500 max)
Large
Extra Large
large ( > 500x500)
Full Resolution
All (PDF)
|
Loading content ...
87
FIRM. LAGTANTH
8a
nìsi Deum omnìno non esse? Denique Marcus Tullius A cadere non potest. Quod si nullus affectus in Deo est^
a Posìdonìo dictum refert, id Epicurum sensisse, nullos deos esse, sed ea, quaì de diis loculus sii, de- pellenda^ invidise causa dixisse : ilaque verbis ìllum deos relinquere, re autem ipsa tollere, quìbus nul¬ lum molum, nullum tribuit officium. Quod si ita esl : quid eo fallacìus ? quod a sapiente et gravi viro debet esse alienum. Hic vero sì aliud sensit, et aliud locu¬ tus est, quid aliud appellandus est, quam deceplor, bìlìnguìs, malus, et propler¬ea slultus?Sed non erat tam versutus Epicurus, ut fallendi studio ista loque¬ retur, cum haìc eliam scriptis ad seternam memo¬ riam consìgnaret : sed ìgnorantìa veritatis erravit. Inductus enìm a principio verìsimìlitudìne unius sen¬ tenlise, necessario in ea, quaì sequebantur, ìncurrit.
quìa quidquid afficitur, imbecillum est; ergo nec cura ullius rei, nec provideniìa est ìn eo.
Hucusque pervenit sapientis hominis disputatìo; caìtera, quse sequunlur; oblìcuìt :-scilicet, quìa nec cura sii in eo, nec providentia ; ergo nec cogitatio¬ nem aliquam, nec sensum in eo esse ullum : quo ef¬ ficitur, ul non sìt omnìno. Ita cum gradatim descen¬ dìsset, ìn extremo gradu restìlit, quìa jam prsecìpi¬ iium videbal. Sed quid prodest reticuìsse, ac pericu¬ lum dissimulasse? Necessilas illum vel invilum ca¬ dere coegit. Dixit enim quod noluit, quìa argumen¬ tum sìc ordinavìt, ut ad illud, quod evìtabal, neces¬ sario deveniret. Vides igitur quo perveniat, ira sublala, et Deo adempia. Denique aul nullus ìd ere-
Prima enim sententia fuit, iram ìn Deum non conve-R ^^^^ ^"^ admodum pauci, et quidem sceleraii, ac
nire. Quod cum illì verum et iuexpugnabile videre- lur, non poterai consequenlia recusare, quìa uno af¬ fectu amputato, etiam cseleros affectus adimere Deo necessilas ipsa cogebat. Ila quì non irascitur, utique nec gr-atia movelur, quod est irse conlrarìum : jam si nec ira in eo, nec gralia est, ulique nec melus, nec tóiìiìa, nec moeror, nec misericordia. Una esl enim ralio cunctis affectibus, una commolio, quaì ìn Deum
mali, quì sperant peccatis suis ìmpunitalem. Quod si et hoc falsum invenitur, nec iram in Deo esse, néc gratiam, venìamus ad ìllud, quod terlio loco posi¬ lum est.
CAPUT Y. De Deo sioicorum sententia ; de Ira el gralia ejus.
Exislimantur stoici, et alii nonnulli, alìquanto
YARIORUM miM.
Del. Libri, Dea. Ita Salvianus lib. iv, cap. 9 : Nam qui nihil aspici a Dea affirmant, prope esl, ut cuì aspeclum adimunl, etiam substantiam tollant; et quem dicunt omnino nìhìl cernere, dicant etiam omnino non es^e. Bun.
Denique Marcus Tullius, eie. Sub finem lib. i de Naiura deor. : Verius est igìlur, nimirum ìllud, quod fa¬ miliaris omnium nosl^'um Posidanius disseruit in libro quinto de Natura deorum, nullos esse deos Epicuro vi- deri.
Refert. Vide Cìcer. lib. i de Nat. deorum circa fìnem.
Verbis ìllum deas relinquere, reipsa lollere. Cicero cap. 1, in fine : Idque videns Epicurus, re lollit, ora- liane relinquit Deos; et lìb. i de Naiura deor., cap. 50 ; Epicurum, ne in offensìonem Atheniensium caderet, verbis reliquisse deos, re susluliise. Bun.
Quid eo fallacìus? Eo, scììicel Epicuro, quid falla¬ cìus? Quod (fallacem esse) a sapiente... debel esse alienum. Mox infra Epicurum fallendi studio ìsia dixisse negai. Hinc Cicero lìb. i de Nat. deor. cap. 51 : pr. Suìil qui existimenl, quod ille piane inscitia lo¬ quendi fecerìi, fecisse consulto : de homine mìnime vafra (Lacl. non versato) male exislimant. Bun.
Consignarel. Ila restiiui ex 9 ìmpressis cunclisque mss. prjcier Lips. ìn (|U0 est consìanaretur. In ecte- ris edilis est consignemus. Francius malebat, can- sigiiaril.
Inductus enim. Sìc emendavi ex omnibus mss. et Odo editis veleribus. Et res ila poscit. Cieteri im¬ pressi habent indoctus. — Inductus. Lìb. ni, cap. 17 : Cum hwc igitur cogilarel Epicurus, earum rerum velul iniquitate inductus... existimavit. Lips. 2 el Reimm. Inductus enim... vero legunl.
Unius sententiw. Expunxì ut ìnulilem falsw vocem, quam ìnserunl quamplurimi editi; r'espuunl aulem omnes scripiì, tres vel. edìt. Roni., Parrhas., Celiar., Walch. — Unius sententiw. Ald., Cr-at., Gymn., Fas., Gryph., Betul., Torn., Thomas., Isaìus, Thys., Gali., Spaik. unius falsw sententiw. El eral omnìno falsa ; unde eam Lactanlius refutat ; al antiqtnores iiliri non agnoscunt. Bun.
iram in Deum non convenire, Hanc locuiionem,
quse omnìno Ciceroniana est, restituì ex omnibus prope mss. codicibus. In tribus l'ee est in Deo; in 15 edìiìs esl Deo sine pnepositìone.
Consequenlia recusare. Sìc reposui ex cunctis fere
p scriptis. In tribus nrss. el 2 vet. edit. Boni, esir^cw-
sari ; in 5 ree. manu exaralìs et multis editis resecare,
Nec ira. Ila omnes mss. pi'LCier 2 Reg. ree. in quìbus est nan ira, ut ìn editis.
Quw in Deum cadere non potesl. Scribit Laclantius hsec verha ex menle Epicuri, non sua. Bun.
Sapientis hominis. Epicuri, per ironìam sic dicii.
Resiitìt. Ms. Golh. perslilit; 2 Reg. ree el edd., constìlìl. — Reslìtit. De Opif. e 14 : Circa hoc opus homo resistit; et cap. 7 : Quìbus mens si... resìstere velìl, tanquam retìnaculis uleretur. Bun.
Quo perveniat, Mss. habent pervenias ; ^2, pervenirét ; plurimi editi, pervenìalur. Quauiplurìmì mss. et 2 veti. edd. Rom. ul ìn lextu perveniat, Epicurus sci¬ licet.
ìmpunitalem, eie. Hanc sperare non potest, qUr Deum novìi omnìscium, et juslissimum. Nam et ma¬ gislralus ssepe, et ludimagisier, et pater suorum de¬ liela sine ira punirmi, promjitiores ad veniam, nisì disciplina vel publica, vel domestica rdiud fiigitaret. D Ncque enim unus duntaxat finis puniendi, ratiove casiìgandi est, sed plur-es : quaì, ut reipsa, ita no¬ minibus quoque ìnler se dìsiant. De quo lege Gelh 1. VI, e 14- Betul.
Exislimantur stoici, eie. Reprehendit sloicos, quod Deo graliam tribu:>nl, clementem solum sìbi fingant Deum, non ilem severum, iracundìa ipsum prìvanles. Argumentum potissimum quo niiitur, est : Quod omnia quaì moventur, moveantur in riiramque par- lem : Deum ilaque, si movealur gratia, moveri etiam ira. Hoc concederem, sì sensus corporis utriusque affeclionis oppositas partìceps esset, ut : Quidquid senlit calorem, idem frigus quotine sentii. Sed ìn Deum ((juia incorpor'cus esl) nulla passio cadit : Ira passio esl, et ob id ìmbecillìtas. Gratia vero non modo, non passio est, sed vìrius insuper, et vìrius divina : quìa /ov7<7tót/3to^ pars quaì Deo s(di recle, non ut accidens, sed ul proprium à;^wptcrTov trìbui¬ tur. Ex quibus apparei, gratiam et iram in Deo, «on
Object Description
| Title | Patrologiae cursus completus. Series prima. Tomus VII. |
| Creator | Migne, J.-P. (Jacques-Paul), 1800-1875. |
| Contributors | Hamman, A.-G. (Adalbert-G.), 1910- |
| Date | 1844 |
| Call Number | BR60.M4 |
| Language | Latin |
| Type | Books/Pamphlets |
| Related Resource Identifier | http://yufind.library.yale.edu/yufind/Record/524253 |
Description
| Title | Page 87-88 |
| Type | Books/Pamphlets |
| Transcript | 87 FIRM. LAGTANTH 8a nìsi Deum omnìno non esse? Denique Marcus Tullius A cadere non potest. Quod si nullus affectus in Deo est^ a Posìdonìo dictum refert, id Epicurum sensisse, nullos deos esse, sed ea, quaì de diis loculus sii, de- pellenda^ invidise causa dixisse : ilaque verbis ìllum deos relinquere, re autem ipsa tollere, quìbus nul¬ lum molum, nullum tribuit officium. Quod si ita esl : quid eo fallacìus ? quod a sapiente et gravi viro debet esse alienum. Hic vero sì aliud sensit, et aliud locu¬ tus est, quid aliud appellandus est, quam deceplor, bìlìnguìs, malus, et propler¬ea slultus?Sed non erat tam versutus Epicurus, ut fallendi studio ista loque¬ retur, cum haìc eliam scriptis ad seternam memo¬ riam consìgnaret : sed ìgnorantìa veritatis erravit. Inductus enìm a principio verìsimìlitudìne unius sen¬ tenlise, necessario in ea, quaì sequebantur, ìncurrit. quìa quidquid afficitur, imbecillum est; ergo nec cura ullius rei, nec provideniìa est ìn eo. Hucusque pervenit sapientis hominis disputatìo; caìtera, quse sequunlur; oblìcuìt :-scilicet, quìa nec cura sii in eo, nec providentia ; ergo nec cogitatio¬ nem aliquam, nec sensum in eo esse ullum : quo ef¬ ficitur, ul non sìt omnìno. Ita cum gradatim descen¬ dìsset, ìn extremo gradu restìlit, quìa jam prsecìpi¬ iium videbal. Sed quid prodest reticuìsse, ac pericu¬ lum dissimulasse? Necessilas illum vel invilum ca¬ dere coegit. Dixit enim quod noluit, quìa argumen¬ tum sìc ordinavìt, ut ad illud, quod evìtabal, neces¬ sario deveniret. Vides igitur quo perveniat, ira sublala, et Deo adempia. Denique aul nullus ìd ere- Prima enim sententia fuit, iram ìn Deum non conve-R ^^^^ ^"^ admodum pauci, et quidem sceleraii, ac nire. Quod cum illì verum et iuexpugnabile videre- lur, non poterai consequenlia recusare, quìa uno af¬ fectu amputato, etiam cseleros affectus adimere Deo necessilas ipsa cogebat. Ila quì non irascitur, utique nec gr-atia movelur, quod est irse conlrarìum : jam si nec ira in eo, nec gralia est, ulique nec melus, nec tóiìiìa, nec moeror, nec misericordia. Una esl enim ralio cunctis affectibus, una commolio, quaì ìn Deum mali, quì sperant peccatis suis ìmpunitalem. Quod si et hoc falsum invenitur, nec iram in Deo esse, néc gratiam, venìamus ad ìllud, quod terlio loco posi¬ lum est. CAPUT Y. De Deo sioicorum sententia ; de Ira el gralia ejus. Exislimantur stoici, et alii nonnulli, alìquanto YARIORUM miM. Del. Libri, Dea. Ita Salvianus lib. iv, cap. 9 : Nam qui nihil aspici a Dea affirmant, prope esl, ut cuì aspeclum adimunl, etiam substantiam tollant; et quem dicunt omnino nìhìl cernere, dicant etiam omnino non es^e. Bun. Denique Marcus Tullius, eie. Sub finem lib. i de Naiura deor. : Verius est igìlur, nimirum ìllud, quod fa¬ miliaris omnium nosl^'um Posidanius disseruit in libro quinto de Natura deorum, nullos esse deos Epicuro vi- deri. Refert. Vide Cìcer. lib. i de Nat. deorum circa fìnem. Verbis ìllum deas relinquere, reipsa lollere. Cicero cap. 1, in fine : Idque videns Epicurus, re lollit, ora- liane relinquit Deos; et lìb. i de Naiura deor., cap. 50 ; Epicurum, ne in offensìonem Atheniensium caderet, verbis reliquisse deos, re susluliise. Bun. Quid eo fallacìus? Eo, scììicel Epicuro, quid falla¬ cìus? Quod (fallacem esse) a sapiente... debel esse alienum. Mox infra Epicurum fallendi studio ìsia dixisse negai. Hinc Cicero lìb. i de Nat. deor. cap. 51 : pr. Suìil qui existimenl, quod ille piane inscitia lo¬ quendi fecerìi, fecisse consulto : de homine mìnime vafra (Lacl. non versato) male exislimant. Bun. Consignarel. Ila restiiui ex 9 ìmpressis cunclisque mss. prjcier Lips. ìn (|U0 est consìanaretur. In ecte- ris edilis est consignemus. Francius malebat, can- sigiiaril. Inductus enim. Sìc emendavi ex omnibus mss. et Odo editis veleribus. Et res ila poscit. Cieteri im¬ pressi habent indoctus. — Inductus. Lìb. ni, cap. 17 : Cum hwc igitur cogilarel Epicurus, earum rerum velul iniquitate inductus... existimavit. Lips. 2 el Reimm. Inductus enim... vero legunl. Unius sententiw. Expunxì ut ìnulilem falsw vocem, quam ìnserunl quamplurimi editi; r'espuunl aulem omnes scripiì, tres vel. edìt. Roni., Parrhas., Celiar., Walch. — Unius sententiw. Ald., Cr-at., Gymn., Fas., Gryph., Betul., Torn., Thomas., Isaìus, Thys., Gali., Spaik. unius falsw sententiw. El eral omnìno falsa ; unde eam Lactanlius refutat ; al antiqtnores iiliri non agnoscunt. Bun. iram in Deum non convenire, Hanc locuiionem, quse omnìno Ciceroniana est, restituì ex omnibus prope mss. codicibus. In tribus l'ee est in Deo; in 15 edìiìs esl Deo sine pnepositìone. Consequenlia recusare. Sìc reposui ex cunctis fere p scriptis. In tribus nrss. el 2 vet. edit. Boni, esir^cw- sari ; in 5 ree. manu exaralìs et multis editis resecare, Nec ira. Ila omnes mss. pi'LCier 2 Reg. ree. in quìbus est nan ira, ut ìn editis. Quw in Deum cadere non potesl. Scribit Laclantius hsec verha ex menle Epicuri, non sua. Bun. Sapientis hominis. Epicuri, per ironìam sic dicii. Resiitìt. Ms. Golh. perslilit; 2 Reg. ree el edd., constìlìl. — Reslìtit. De Opif. e 14 : Circa hoc opus homo resistit; et cap. 7 : Quìbus mens si... resìstere velìl, tanquam retìnaculis uleretur. Bun. Quo perveniat, Mss. habent pervenias ; ^2, pervenirét ; plurimi editi, pervenìalur. Quauiplurìmì mss. et 2 veti. edd. Rom. ul ìn lextu perveniat, Epicurus sci¬ licet. ìmpunitalem, eie. Hanc sperare non potest, qUr Deum novìi omnìscium, et juslissimum. Nam et ma¬ gislralus ssepe, et ludimagisier, et pater suorum de¬ liela sine ira punirmi, promjitiores ad veniam, nisì disciplina vel publica, vel domestica rdiud fiigitaret. D Ncque enim unus duntaxat finis puniendi, ratiove casiìgandi est, sed plur-es : quaì, ut reipsa, ita no¬ minibus quoque ìnler se dìsiant. De quo lege Gelh 1. VI, e 14- Betul. Exislimantur stoici, eie. Reprehendit sloicos, quod Deo graliam tribu:>nl, clementem solum sìbi fingant Deum, non ilem severum, iracundìa ipsum prìvanles. Argumentum potissimum quo niiitur, est : Quod omnia quaì moventur, moveantur in riiramque par- lem : Deum ilaque, si movealur gratia, moveri etiam ira. Hoc concederem, sì sensus corporis utriusque affeclionis oppositas partìceps esset, ut : Quidquid senlit calorem, idem frigus quotine sentii. Sed ìn Deum ((juia incorpor'cus esl) nulla passio cadit : Ira passio esl, et ob id ìmbecillìtas. Gratia vero non modo, non passio est, sed vìrius insuper, et vìrius divina : quìa /ov7<7tót/3to^ pars quaì Deo s(di recle, non ut accidens, sed ul proprium à;^wptcrTov trìbui¬ tur. Ex quibus apparei, gratiam et iram in Deo, «on |
