Page 367 |
Previous | 406 of 1069 | Next |
|
small (250x250 max)
medium (500x500 max)
Large
Extra Large
large ( > 500x500)
Full Resolution
All (PDF)
|
Loading content ...
EPISTOLA REIMBALDI, LEOD. S. LAMBERTI GANONICL 367
A qui non assequitur ; nisi forte rectè sequi non dicitur, qui rei non inhaeret, qui pal¬ pa t in tenebris, quem opinio falht, quem rumor decipit. Et tamen audi quomodo mordeant, quomodo ad invicem sese consumant. Qui Anacletianus est, quasi quo¬ dam damnatorum eum inurens cauterio , Innocentianum eum vocat qui partis est contrariae ; et è converso , qui Innocentianus est, Anacletianum eum qui partis est oppositae. Sors misera ! ecce unius corporis quasi duae acies inter se dimicantes. Miserum est, si schisma hoc efficit ignorantia : miserius an crudehus sit nescimus , si efficit invidia.
Caeterìim interim de invidia taceamus. Ignorantia hìc in causa est : quae quidem quodammodo tolerabihs esset, nisi temeritati commixta ante tempus ad judicium prorueret. Haec est quae Cluniacenses (a) ipsos, tam sacrum ahquando, tam solem¬ nem, tam undique oculatum conventum, non praeteriit, sed et per ipsos non modò
B Occidentalem ecclesiam infecit, verìim etiam Orientalem jamjamque inficit. Et ut de fortuna legitur, quae caeca depingitur, non solum ipsa caeca est, sed et caecos reddit quos amplectitur. Audi quomodo Engolismensis Gerardus, (cardinalis Romanus, et, ut audivimus, legatus in Aquitaniam, Northmanniam, Britanniam, Hispaniam, et usque ad ultimam Celtiberiam, tantae auctoritatis, tantae , ut opinantur , sanctitatis vir, hoc in rotulo (qua ratione, qua competentià, ipse viderit) ordinem promo¬ tionis et ordinationis horum duorum Apostolicorum diligenter, ut aiunt, digessit; et quia per seipsum manifeste non potuit, hoc saltem involucro , quid in Roraana actum sit ecclesia, circumquaque notum fieri voluit.
Nescio quid senserint, quid intenderint Cluniacenses. Id praeciderunt, id ampu- taverunt penitiis (b) ; et quidquid iUud fuit, nec probaverunt, nec improbaverunt, sed domno Papae Innocentio legendum transoiiserunl. Si (quod absit !) industria
C vel forte ignorantia verum ille turbaverat, priiis super hoc admonendus, arguen¬ dus et emendandus erat ; nec debuerat hujusmodi inimica suggillare delatio , sed fraterna emendare et supportare dilectio. Quòd si tale illud fiiit, ut tolerari nulla¬ tenus vel inultum praeteriri posset , cur caeteris sanctae Romanae ecclesiae filiis hoc absconderunt, ac non potiiis cum beato Moyse, quasi in ultionem vituh conflatihs, exertis et districtis verbi Dei gladiis , de porta ad portam , de ecclesia videlicet ad ecclesiam transeuntes inclamarunt, Qui Domini est^ jungatur nobis? Solisne sibi Exod. ,xxxn, hanc affecta verunt gratiam ^ si tamen hìc gratiam meruerunt, quòd nullam reddi- ^^• derunt vicissitudinem ei qui forte manum miserat in christum Domini : quin con¬ sensisse visi sunt,dum ad blasphemiam ilhus velut elingues ipsi exstiterunt. An non audierant non carere eum scrupulo societatis occultae , qui manifesto facinori (e) desinit obviare, et quia occurreret veritas , si falsitas disphceret? Sed sanctae huic
D simphcitati nihil sicut delatio placuit, nec quidquam pro ipso vel loqui voluit, pro quo, si ita necesse esset, usque ad sanguinem restitisse debuit.
O laudabile monachorum silentium, falsa omnino non refellere, nec qui refellant secum zelo veritatis adsciscere ! Quid erat in causa .^ inscitia , an invidia ì Si, lecto et perlecto tenore hterarum Engohsmensis , simplicitate , ut ita dictum sit, mona- chih non comprehenderunt quid intenderet, nec de re incerta certam potuerunt dare sententiam , non tamen omnes nos sic ex se judicare debuerant. Sunt enim multi (gratias Deo) in nobis qui sciant quid sit inter dextram et sinistram ; qui quemadmodum decipere nolunt, sic et decipi nequeunt ; et qui bonam quidem et non cauteriatam habentes conscientiam, quod sentiunt ingenue eloqui non metuunt. Et potest adhuc, per gratiam Dei, inveniri in nobis quod Scriptura divina dicit : Reliqui adhuc mihi septem millia virorum^ qui non curvaverunt genu ante Baal. Aude- 3Re^, xix, 18.
E remus igitur, nec confiteri erubesceremus, si esset hoc canonicum et authenticum, quod ab Engolismensi ad Cluniacenses usque de Anacleto pervenit. Sin autem , quod corporis Christi et ecclesiae est , membra omnia capiti nostro Innocentio
[a] Cluniacenses^ mqnìt Order. Vitalis, lib. XIII, Cluniacis., quorum auctoritas inter nostrates mona-
p. 895, ut ejus [Innocentii] adventum cognoverunt , chos maxime prcecelUt., amicabiliter ut pater patrum
iiX equos seu mulos cum omniapparatu congruo Papce susceptus, pontificali stemmate in Galliis enituit , et
et cardinalibus clericis destinaverunt., et usque ad suam deinceps ab Occiduis principibus susceptus. in brevi
basilicam favorabiliter conduxerunt ... Inde magnam magnas vires impetravit. Vide tomo nostro XII
auctoritatem apud Occiduos promeruit, quòd à Clu- p. 7oO.
niacensibus Petro prcepositus fuerit j ab eisdem quippe {b) Gerardi libellum , h5c Cluniacensium in-
Petrus in pueritia enutritus coaluit, et eorum habitu dustria suppressum, non babemus. ac professione monachus exstitit, Gregorius itaque à [e] Edit. non desinit obviare.
Object Description
| Title | Recueil des historiens des Gaules et de la France. Tome Quinzieme. |
| Contributors | Academie des inscriptions & belles-lettres (France) |
| Publisher | Victor Palme, |
| Date | 1878 |
| Call Number | DC3 |
| Language | Latin |
| Subject | Gaul History Sources.; France History Sources. |
| Type | Books/Pamphlets |
| Related Resource Identifier | http://yufind.library.yale.edu/yufind/Record/6710742 |
Description
| Title | Page 367 |
| Type | Books/Pamphlets |
| Transcript | EPISTOLA REIMBALDI, LEOD. S. LAMBERTI GANONICL 367 A qui non assequitur ; nisi forte rectè sequi non dicitur, qui rei non inhaeret, qui pal¬ pa t in tenebris, quem opinio falht, quem rumor decipit. Et tamen audi quomodo mordeant, quomodo ad invicem sese consumant. Qui Anacletianus est, quasi quo¬ dam damnatorum eum inurens cauterio , Innocentianum eum vocat qui partis est contrariae ; et è converso , qui Innocentianus est, Anacletianum eum qui partis est oppositae. Sors misera ! ecce unius corporis quasi duae acies inter se dimicantes. Miserum est, si schisma hoc efficit ignorantia : miserius an crudehus sit nescimus , si efficit invidia. Caeterìim interim de invidia taceamus. Ignorantia hìc in causa est : quae quidem quodammodo tolerabihs esset, nisi temeritati commixta ante tempus ad judicium prorueret. Haec est quae Cluniacenses (a) ipsos, tam sacrum ahquando, tam solem¬ nem, tam undique oculatum conventum, non praeteriit, sed et per ipsos non modò B Occidentalem ecclesiam infecit, verìim etiam Orientalem jamjamque inficit. Et ut de fortuna legitur, quae caeca depingitur, non solum ipsa caeca est, sed et caecos reddit quos amplectitur. Audi quomodo Engolismensis Gerardus, (cardinalis Romanus, et, ut audivimus, legatus in Aquitaniam, Northmanniam, Britanniam, Hispaniam, et usque ad ultimam Celtiberiam, tantae auctoritatis, tantae , ut opinantur , sanctitatis vir, hoc in rotulo (qua ratione, qua competentià, ipse viderit) ordinem promo¬ tionis et ordinationis horum duorum Apostolicorum diligenter, ut aiunt, digessit; et quia per seipsum manifeste non potuit, hoc saltem involucro , quid in Roraana actum sit ecclesia, circumquaque notum fieri voluit. Nescio quid senserint, quid intenderint Cluniacenses. Id praeciderunt, id ampu- taverunt penitiis (b) ; et quidquid iUud fuit, nec probaverunt, nec improbaverunt, sed domno Papae Innocentio legendum transoiiserunl. Si (quod absit !) industria C vel forte ignorantia verum ille turbaverat, priiis super hoc admonendus, arguen¬ dus et emendandus erat ; nec debuerat hujusmodi inimica suggillare delatio , sed fraterna emendare et supportare dilectio. Quòd si tale illud fiiit, ut tolerari nulla¬ tenus vel inultum praeteriri posset , cur caeteris sanctae Romanae ecclesiae filiis hoc absconderunt, ac non potiiis cum beato Moyse, quasi in ultionem vituh conflatihs, exertis et districtis verbi Dei gladiis , de porta ad portam , de ecclesia videlicet ad ecclesiam transeuntes inclamarunt, Qui Domini est^ jungatur nobis? Solisne sibi Exod. ,xxxn, hanc affecta verunt gratiam ^ si tamen hìc gratiam meruerunt, quòd nullam reddi- ^^• derunt vicissitudinem ei qui forte manum miserat in christum Domini : quin con¬ sensisse visi sunt,dum ad blasphemiam ilhus velut elingues ipsi exstiterunt. An non audierant non carere eum scrupulo societatis occultae , qui manifesto facinori (e) desinit obviare, et quia occurreret veritas , si falsitas disphceret? Sed sanctae huic D simphcitati nihil sicut delatio placuit, nec quidquam pro ipso vel loqui voluit, pro quo, si ita necesse esset, usque ad sanguinem restitisse debuit. O laudabile monachorum silentium, falsa omnino non refellere, nec qui refellant secum zelo veritatis adsciscere ! Quid erat in causa .^ inscitia , an invidia ì Si, lecto et perlecto tenore hterarum Engohsmensis , simplicitate , ut ita dictum sit, mona- chih non comprehenderunt quid intenderet, nec de re incerta certam potuerunt dare sententiam , non tamen omnes nos sic ex se judicare debuerant. Sunt enim multi (gratias Deo) in nobis qui sciant quid sit inter dextram et sinistram ; qui quemadmodum decipere nolunt, sic et decipi nequeunt ; et qui bonam quidem et non cauteriatam habentes conscientiam, quod sentiunt ingenue eloqui non metuunt. Et potest adhuc, per gratiam Dei, inveniri in nobis quod Scriptura divina dicit : Reliqui adhuc mihi septem millia virorum^ qui non curvaverunt genu ante Baal. Aude- 3Re^, xix, 18. E remus igitur, nec confiteri erubesceremus, si esset hoc canonicum et authenticum, quod ab Engolismensi ad Cluniacenses usque de Anacleto pervenit. Sin autem , quod corporis Christi et ecclesiae est , membra omnia capiti nostro Innocentio [a] Cluniacenses^ mqnìt Order. Vitalis, lib. XIII, Cluniacis., quorum auctoritas inter nostrates mona- p. 895, ut ejus [Innocentii] adventum cognoverunt , chos maxime prcecelUt., amicabiliter ut pater patrum iiX equos seu mulos cum omniapparatu congruo Papce susceptus, pontificali stemmate in Galliis enituit , et et cardinalibus clericis destinaverunt., et usque ad suam deinceps ab Occiduis principibus susceptus. in brevi basilicam favorabiliter conduxerunt ... Inde magnam magnas vires impetravit. Vide tomo nostro XII auctoritatem apud Occiduos promeruit, quòd à Clu- p. 7oO. niacensibus Petro prcepositus fuerit j ab eisdem quippe {b) Gerardi libellum , h5c Cluniacensium in- Petrus in pueritia enutritus coaluit, et eorum habitu dustria suppressum, non babemus. ac professione monachus exstitit, Gregorius itaque à [e] Edit. non desinit obviare. |
